Hiacynt wschodni - Hyacinthus orientalis

Hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis) to najczęstsza odmiana hiacynta uprawiana w Polsce. Dużą zaletą tych pochodzących z Azji Mniejszej kwiatów o barwie czerwonej, różowej, pomarańczowej, łososiowej, żółtej, fioletowej, białej i niebieskiej jest to, że można uprawiać je niemal w każdej glebie.

Zobacz galerię 6 zdjęć

Autor: www.thinkstockphotos.com

Hiacynt

Spis treści:

• Hiacynt: barwy kwiatów
• Hiacynt wschodni - uprawa
• Przesadzanie hiacyntów

Zapach hiacynta jest dość intensywny, określany często jako mocny i ciężki (dla niektórych drażniący).

Hiacynt: barwy kwiatów

Uprawianych jest około 100 odmian hiacyntów. Hiacynt fioletowy cieszy się największym powodzeniem, np. ‘Blue Jacket’, ‘Delft Blue’. Cenione są także różowe, np. ‘Anna Marie’, ‘Fondant’, ‘Lady Derby’, ‘Pink Pearl’, ‘Splendid Cornelia’. Z odmian o innych barwach popularne są np. purpurowofioletowy ‘Amethyst’, karminowy ‘Jan Bos’, żółty ‘City of Haarlem’, łososiowo-pomarańczowy ‘Gypsy Queen’.

Hiacynt biały jest nieco mniej poszukiwany, np. ‘Carnegie’, ‘L’Innocence’, ‘White Pearl’. Rarytasem są odmiany o kwiatach pełnych, np. jasnoróżowy ‘Chestnut Flower’, niebieski ‘General Köhler’, karminowy ‘Hollyhock’, biały ‘Madame Sophie’.

Hiacynt wschodni - uprawa

Hiacynt wschodni lubi lekkie, przepuszczalne, żyzne podłoże o odczynie obojętnym, choć toleruje prawie wszystkie gleby z wyjątkiem bardzo kwaśnych lub o wysokim poziomie wód gruntowych. Stanowisko powinno być nasłonecznione, ale dopuszczalne jest lekko zacienione. Miejsce nie powinno być narażone na silne wiatry. Zimą cebule najlepiej okryć (np. słomą), bowiem hiacynty wschodnie są dość wrażliwe na mróz. Wiosną po rozpoczęciu wzrostu należy zastosować nawożenie saletrą amonową, a po 2–3 tygodniach mieszanką wieloskładnikową. Podczas suchej wiosny rośliny trzeba podlewać. Hiacynty kwitną od IV do V. Po kwitnieniu warto usunąć uschnięte kwiaty, aby nie zawiązywały się nasiona osłabiające przyrost cebul.

Kupując cebule hiacyntów należy pamiętać, że jedynie ze zdrowej cebuli wyrośnie okazały kwiat. Dlatego nie należy wybierać cebul uszkodzonych, o zbutwiałym zapachu, z nalotem pleśni, pomarszczonych, z suchą skórką i przebarwieniami, a także już kiełkujących. Podczas przechowywania cebul trzeba je systematycznie przeglądać i usuwać te, które wykazują objawy chorób (okrągłe, żółtobrązowe plamy pod łuską okrywającą mogą być oznaką szarej pleśni; małe, jasnobrązowe punkty zlewające się w większe plamy i towarzyszący im często gumowaty wyciek to objawy suchej zgnilizny). Przed sadzeniem warto cebule zaprawić środkiem grzybobójczym.

Przesadzanie hiacyntów

Hiacynt wschodni może pozostawać na jednym miejscu 3–4 lata. Jednak ze względu na ryzyko wystąpienia chorób grzybowych i bakteryjnych korzystniejsze jest coroczne wykopywanie hiacyntów na początku lata i jesienne sadzenie w inne, żyzne miejsce. Cebule po wykopaniu z ziemi pod koniec VI (gdy zaczynają zasychać liście) należy osuszyć i przechować w chłodnym, przewiewnym i suchym miejscu. Do gruntu wysadza się je na przełomie IX i X. Głębokość sadzenia powinna być równa trzykrotnej wysokości cebul. Rozstawa sadzenia jest zależna od wielkości cebul: hiacynty o średnicy cebul powyżej 14 cm sadzi się w odstępach 18–20 cm, o średnicy 12–14 cm w odstępach 15 cm, o średnicy 10–12 cm w odstępach 8 cm, o średnicy 6–10 cm w odległości 4 cm.