Świerk serbski - Picea omorica

To najszybciej rosnący świerk. Po 30 latach osiąga 12 m wysokości. Ma całkiem niezły rodowód. Jest jednocześnie endemitem i reliktem, który kiedyś rósł w całej Europie, a teraz tylko na Bałkanach.

Spis treści

1. Świerk serbski - opis
2. Świerk serbski – uprawa
3. Świerk serbski - zastosowanie
4. Świerk serbski – odmiany

Świerk serbski - opis

Świerk serbski jest najszybciej rosnącym gatunkiem świerka, przyrasta nawet do metra rocznie. Tworzy wąską, strzelistą koronę. Gałęzie układają się w dość regularne okółki. Często są łukowato wygięte, a ich drobne gałązki przewisają. Po 30 latach drzewa dorastają do 12-15 m wysokości, docelowo mogą osiągnąć nawet 30 m. Stare egzemplarze nie tracą dolnych gałęzi.

Świerk serbski ma igły spłaszczone i dość szerokie, dwubarwne, z wierzchu ciemnozielone, od spodu z białymi paskami (z daleka sprawiają wrażenie niebieskobiałych), z zaokrąglonym wierzchołkiem. U dorosłych osobników nie kłują, na siewkach i młodych drzewach są ostre, często nastroszone. Szyszki dojrzewają po 6-7 latach od zapylenia.

>>Przeczytaj też: Przesadzanie dużych drzew iglastych

Świerk serbski – uprawa

Drzewo najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, toleruje też półcieniste. Wymagania glebowe i wilgotnościowe ma przeciętne. Spośród wszystkich świerków najlepiej znosi suszę i zanieczyszczenie powietrza. Jest mrozoodporny.

>>Przeczytaj też: Świerk serbski żółknie i brązowieje

Świerk serbski - zastosowanie

Jego strzelista sylwetka efektownie wygląda zarówno jako soliter, jak i w grupach jednogatunkowych. Może też stanowić dominantę w skupinach wielogatunkowych. Polecany bywa na szpalery oraz nieformowane żywopłoty.

>>Przeczytaj też: Żywopłot ze świerków

Świerk serbski – odmiany

Odmiany świerka serbskiego mają podobne do gatunku wymagania siedliskowe (choć lepiej rosną na glebach żyznych i dość wilgotnych), ale jeśli chodzi o pokrój, wybarwienie i rozmiary – są bardzo zróżnicowane. To pozwala do każdego ogrodu i każdej kompozycji znaleźć coś odpowiedniego.

Ciekawe odmiany świerka serbskiego:

• świerk serbski ‘Aurea’ - drzewo o regularnym stożkowym pokroju i szybkim wzroście, młode pędy ma intensywnie żółte, dorasta do 20 m wysokości, dobrze znosi warunki miejskie;
• świerk serbski‘ Bruns’ - przedziwna amatorska forma drzewa o pokroju wąsko kolumnowym, którego przewodnik skręca się i wygina, a gałęzie ciasno do niego przylegają. Rośnie wolno – po 10 latach dorasta do około 1 m, dobrze znosi warunki miejskie. Najlepiej prezentuje się jako soliter;
• świerk serbski ‘Pendula’ - jego pędy zwisają wzdłuż pnia, co sprawia, że drzewo ma płaczący pokrój. Rośnie wolno – po 30 latach osiąga około 10 m wysokości, dobrze znosi warunki miejskie;
• świerk serbski ‘Pendula Kuck’ - ma zwisające pędy, wysokość drzewa zależy od długości pędu głównego, który wymaga podwiązywania do podpory. Dobrze znosi warunki miejskie;
• świerk serbski ‘Nana’ - wolno rosnąca, szero kostożkowa forma osiągająca po 10 latach około 1 m wysokości. Zagięcie igieł na części pędów sprawia, że uwidacznia się ich spodnia biało-niebieska strona. Odmiana szczególnie polecana do małych ogrodów i ogródków skalnych, sprawdza się także w uprawie pojemnikowej;
• świerk serbski ‘Karel’ - karłowa odmiana o pokroju płasko kulistym, rośnie powoli i po 10 latach osiąga około 0,75 m wysokości przy podobnej szerokości. Polecana do ogrodów skalnych i pojemników;
• świerk serbski ‘Pimoko’ - najmniejsza odmiana osiągająca po 10 latach wysokość 0,3 m. Dobrze znosi warunki miejskie. Początkowo ma kształt kulisty, z czasem przybiera formę stożka. Igły skręcone ku górze sprawiają, że krzew wydaje się niebieskawy. Polecana do ogrodów skalnych i do pojemników;
• świerk serbski ‘Wodan’ - nowa karłowa odmiana. Rośnie powoli i ma pokrój stożkowy. Tak jak u innych świerków serbskich igły wyglądają jak zwichrzone, co sprawia, że roślina wydaje się niebiesko-zielona. Polecana do pojemników i ogrodów skalnych.

>>Przeczytaj też: Zwiędnięty świerk serbski