Mikrobiota syberyjska - Microbiota decussata

Mikrobiota syberyjska rośnie dość wolno, po wielu latach uprawy osiąga około 50 cm wysokości, rozrastając się nawet do kilku metrów średnicy (jej rozłożyste, gęsto rozgałęzione, przewisające pędy często ukorzeniają się w miejscach, gdzie stykają się z gruntem). Pędy są lekko spłaszczone po obu stronach, wierzchołki pędów zwisają.Liście są drobne, ułożone naprzeciwlegle, przylegające do pędów, u form młodocianych igiełkowate, z wiekiem stają się łuskowate, zaostrzone na wierzchołkach, o wąskich, bezbarwnych brzegach, z widocznymi gruczołkami żywicznymi, wydzielają jałowcowy zapach (szczególnie wyczuwalny w wilgotne i ciepłe dni). Liście pozostają na pędach przez cały rok, wiosną i latem zielone, jesienią brązowieją.

Mikrobiota syberyjska to roślina dwupienna. Kwiaty są niepozorne, ukryte wśród liści. Szyszeczki żeńskie osadzone na krótkich, bocznych gałązkach, drobne (6x3 mm), złożone z 2–4 łusek, łuski górnej pary z odgiętymi wyrostkami. Każda z szyszeczek zawiera dwa zalążki, ale po zapyleniu i zapłodnieniu tylko jeden z nich rozwija się w kuliste, brązowe, bezskrzydłe nasiono. W dojrzałych szyszkach łuski są szeroko rozchylone, ukazując dobrze widoczne nasiono.

Mikrobiota syberyjska najlepiej rośnie na słonecznych, wilgotnych stanowiskach, na żyznych, przepuszczalnych glebach o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym. W miejscach nieco bardziej suchych lepiej będzie rosła w półcieniu i w cieniu, gdzie gleba nie przesycha tak szybko, bo jest to roślina wrażliwa na niedobór wody i cierpi w okresie suszy. W polskich warunkach klimatycznych jest całkowicie odporna na mróz.

Mikrobiota syberyjska doskonale nadaje się na słoneczne skarpy i rabaty oraz do ogrodów skalnych. Może służyć również jako roślina zadarniająca większe przestrzenie w sąsiedztwie dużych krzewów i drzew iglastych. Najłatwiej rozmnażać ją wegetatywnie, przez oddzielenie ukorzenionych pędów lub ukorzenianie sadzonek pędowych.