Śnieżyca wiosenna osiąga 15 cm wysokości, ma delikatną łodygę. Liście odziomkowe 2–3 (rzadko 4) mają zaokrąglony wierzchołek, są wąskie (4–13 mm), ciemnozielone. W Polsce śnieżyca wiosenna jest objęta ochroną gatunkową.
Śnieżyca wiosenna kwitnie bardzo wcześnie – nawet już w lutym, najczęściej w marcu i kwietniu. Roślina wytwarza na szczycie łodygi jeden kwiat (rzadko dwa), dzwonkowaty, pachnący, zwieszony. Działki okwiatu jednakowej długości, białe z żółtozieloną plamką pod szczytem.
Śnieżyca wiosenna najlepiej rośnie na glebach wilgotnych lub mokrych, żyznych, próchniczych o odczynie kwaśnym do zasadowego. Wymaga stanowiska półcienistego. Roślinę rozmnaża się przez cebule przybyszowe.
Stosuje się ją do nasadzeń naturalistycznych w ogrodach i parkach, pod drzewami i dużymi krzewami.
| Wilgotność gleby | wilgotna |
|---|---|
| Stanowisko | półcieniste |
| Roślina ozdobna z | kwiatów |
| Kategoria | Cebulowe |
| Zimozielone | Nie |
| Termin kwitnienia | II - IV |
| Wysokość | do 15 cm |
| Podlewanie | dużo |
| Barwa kwiatów | biała |
| Barwa liści/igieł | zielona |
| Pokrój | kępiasty |
