Iksjolirion tatarski - Ixiolirion tataricum

Iksjolirion tatarski to roślina cebulowa o dekoracyjnych kwiatach niebieskiego koloru. Kwitnie wiosną, a jego cebulki sadzimy do gruntu jesienią.

Spis treści

1. Iksjolirion tatarski - opis rośliny
2. Iksjolirion tatarski – wymagania i uprawa
3. Iksjolirion tatarski – zastosowanie

Iksjolirion tatarski to roślina pochodząca z Azji, gdzie porasta suche stepy i kamieniste wzgórza. Należy do rodziny Ixioliriaceae. Nazywany jest powszechnie lilią syberyjską lub lawendową lilią górską.

Iksjolirion tatarski - opis rośliny

Iksjolirion tatarski dorasta do 30-50 cm wysokości. Wiosną z cebuli wyrastają wąskie liście przypominające trawę oraz smukłe pędy kwiatostanowe zakończone luźnymi baldachowymi kwiatostanami złożonymi z kilku (4-6) kwiatów o barwie od jasnoniebieskiej do fioletowoniebieskiej. Osadzone na długich szypułkach pojedyncze kwiaty, u podstawy lejkowate, otwierają się w kształt gwiazdy. Iksjolirion kwitnie pod koniec maja i w czerwcu. Owocem jest owalna torebka zawierająca liczne czarne, kanciaste nasiona.

Iksjolirion tatarski – wymagania i uprawa

Iksjolirion tatarski wymaga gleb dobrze przepuszczalnych, suchych, o neutralnym pH. Stanowisko do uprawy tej rośliny powinno być dobrze nasłonecznione przez cały dzień i zaciszne.Iksjolirion tatarski rozmnaża się za pomocą cebulek przybyszowych tworzących się z boku cebul matecznych. Może też rozmnażać się przez nasiona wysiewane do gruntu późnym.

Cebulki iksjoliriona sadzi się do gruntu jesienią – na przełomie września i października, na głębokość równą trzykrotnej wysokości cebuli (zazwyczaj 10 cm). Wcześniej trzeba dobrze przygotować miejsce, w którym planujemy uprawę, ponieważ roślina ta nie toleruje nadmiaru wody w podłożu w okresie zimowym. Należy wykopać spory dołek i na jego dno wsypać warstwę drobnych kamieni, a na nią warstwę ziemi wymieszanej ze żwirem. Jeśli mamy w ogrodzie ciężką ziemię, lepiej zrezygnować z uprawy iksjoliriona w gruncie na rzecz uprawy w pojemnikach. Przed sadzeniem cebulki dobrze jest zaprawić. Najlepiej sadzić iksjolirion w grupie – ładniej się wtedy prezentuje. Jeśli nie chcemy zbierać nasion iksjoliriona, to po przekwitnięciu należy ściąć pędy kwiatostanowe. W lipcu liście rośliny zaczynają zasychać

Iksjolirion doskonale nadaje się do uprawy w pojemnikach – uprawa pojemnikowa często udaje się lepiej niż ta w gruncie. Cebule sadzimy do doniczek na tyle głębokich, aby na dnie zmieściła się dość gruba warstwa drenażu. Podłoże powinno być dobrze przepuszczalne, najlepiej rozluźnione żwirem. Na zimę donice z posadzonymi cebulami należy przenieść do chłodnego pomieszczenia zabezpieczonego przed mrozem i podlewać bardzo oszczędnie. Wiosną doniczki wystawiamy na zewnątrz. W okresie intensywnego wzrostu podlewamy tak, aby podłoże było stale wilgotne. Po przekwitnięciu roślinę podlewamy nieco mniej, a gdy liście zaczynają zasychać – nawadnianie mocno ograniczamy. Cebulek nie wyjmujemy aż do października (źle się przechowują), tylko przesadzamy je do nowego podłoża (możemy przy okazji oddzielić wytworzone cebulki przybyszowe i posadzić je do oddzielnych pojemników). Do nawożenia iksjoliriona najlepiej stosować nawóz o przedłużonym działaniu, który zapewni roślinie potrzebne składniki pokarmowe przez cały sezon.

Cebule iksjoliriona są odporne na mróz, ale zimą mogą ulegać uszkodzeniu przede wszystkim z powodu zbyt dużej wilgoci w podłożu. Dlatego na zimę miejsce, gdzie posadzono cebule, warto osłonić przed opadami (np. stroiszem)

Iksjolirion tatarski – zastosowanie

Iksjolirion można sadzić w ogrodzie na rabatach i skalniakach. Doskonale wygląda w ogrodach naturalistycznych. Kwiatostany nadają się na kwiat cięty – zachowują świeżość przez około tydzień.