Ciemiernik cuchnący - Helleborus foetidus

Ciemiernik cuchnący to niewymagająca bylina należąca do rodziny jaskrowatych. Największą ozdobą rośliny są zimozielone liście oraz rozwijające się o nietypowej porze roku, dzwonkowate kwiaty.

Ciemiernik cuchnący dorasta do około 50 cm wysokości, tworząc ponad ziemią dużą rozetę wąskich, lancetowatych, ciemnozielonych liści, zebranych po kilka na szczycie długiego ogonka liściowego. Ich kształt przypomina wyglądem liść palmy - z tego powodu ciemiernik cuchnący może stanowić w ogrodzie interesujący akcent dekoracyjny. Pod koniec stycznia i w lutym z wnętrza rozety wyrastają sztywne, wyprostowane i grube pędy kwiatostanowe, na szczycie których rozwijają się bardzo liczne, niewielkie, dzwonkowate kwiaty o zielonkawych, czerwono obrzeżonych płatkach. Kwiaty zebrane są w gęste, wiechowate kwiatostany - wyglądają bardzo okazale, szczególnie na tle białego śniegu i zielonych liści.

Wymagania ciemiernika cuchnącego nie są wysokie. Do prawidłowego wzrostu i rozwoju, roślina oczekuje jedynie wapiennego, lekko wilgotnego i przepuszczalnego podłoża oraz ocienionego stanowiska. Dobrze znosi niską temperaturę i nie wymaga żadnych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Warto jednak pamiętać, że jest to roślina trująca, dlatego należy obchodzić się z nią ostrożnie.

Ciemiernik cuchnący na początku lata zawiązuje bardzo liczne nasiona i daje obfity samosiew, dlatego wysiew nasion to podstawowy sposób rozmnażania tego gatunku. Dojrzałe nasiona należy jednak wysiać zaraz po zbiorze, gdyż szybko tracą zdolność kiełkowania. W przypadku ciemiernika cuchnącego, rozmnażanie roślin przez podział stosuje się rzadko, gdyż jego korzenie są bardzo wrażliwe na uszkodzenia.

Ciemiernik cuchnący najładniej wygląda w jednogatunkowych grupach, posadzony w towarzystwie drzew i krzewów ozdobnych. Idealnie nadaje się również do uprawy w ogrodach naturalistycznych. Decydując się na uprawę ciemiernika cuchnącego, warto pamiętać, że zapach rośliny wcale nie jest tak intensywny i nieprzyjemny, jak sugeruje to nazwa. Gatunek zawdzięcza ją głównie szczególnemu aromatowi, jaki wydzielają jego wysuszone korzenie. Mimo to w zależności od indywidualnej wrażliwości, aromat liści i kwiatów czasami również może być uznany za nieprzyjemny.