Parocja perska nazywana jest „żelaznym drzewem”. W ogrodzie dorasta zwykle do 5 m wysokości, rośnie bardzo wolno. Ma szeroką, rozłożystą koronę, z pokroju przypomina krzewy (wytwarza dużą liczbę pni). Kora u starszych okazów łuszczy się. Liście parocji perskiej są owalne, lekko pomarszczone. Jesienią intensywnie przebarwiają się na żółto, pomarańczowo i czerwono. Kwiaty parocji perskiej pojawiają się jeszcze zimą, przed wykształceniem liści (podobnie jak u oczarów), są czerwone, obupłciowe i nie mają okwiatu. Owocem parocji jest pękająca torebka.
Parocja perska najlepiej rośnie w słonecznych lub lekko zacienionych miejscach. Optymalne dla parocji podłoże jest żyzne, przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne, o odczynie lekko kwaśnym lub kwaśnym. Drzewa sadzi się jesienią lub wiosną. Młode okazy wymagają regularnego podlewania, starsze podlewa się rzadziej - w miarę potrzeby. Parocja jest odporna na choroby i szkodniki. Dobrze reaguje na cięcie. Nie jest w pełni mrozoodporna, dlatego przed nadejściem mrozów wymaga okrycia oraz ściółkowania (lub usypania kopczyka).
Parocję perską można sadzić w ogrodzie pojedynczo lub w kompozycji z krzewami lub niewysokimi drzewami. Interesująco wygląda z połączeniu z iglakami.
| Stanowisko | słoneczne |
|---|---|
| Wilgotność gleby | średnio wilgotna |
| Roślina ozdobna z | liści/igieł |
| Stanowisko | półcieniste |
| Zimozielone | Nie |
| Kategoria | Drzewa liściaste |
| Wysokość | do 5 m |
| Podlewanie | średnio |
| Barwa liści/igieł | zielona |
| Barwa kwiatów | czerwona |
| Pokrój | rozłożysty |
| Pokrój | krzaczasty |
| Termin kwitnienia | I - III |
