Z drewna, paneli, płytek? Radzimy jaki rodzaj podłogi wybrać, by służyła jak najdłużej

W ofercie producentów są parkiet, mozaika, deski lite, dwu- i trójwarstwowe. Te ostatnie montuje się najszybciej, bo na ogół jako podłogi pływające (na zatrzask, tzw. klik). Deski warstwowe, dzięki konstrukcji ograniczającej ich pracę, sprawdzają się na ogrzewaniu podłogowym. Przy czym dwuwarstwowe przykleja się do podłoża elastycznym klejem poliuretanowym. Do pomieszczeń o podwyższonej wilgotności (kuchni i łazienki) wybierz gatunki odporne na jej działanie: tek, merbau, ipe (lapacho), doussie, dąb.

Panele laminowane nowej generacji nie tylko stają się coraz ładniejsze i perfekcyjnie wykonane, lecz także osiągają coraz lepsze parametry. Świetnie znoszą ścieranie, nie poddają się wilgoci (te przeznaczone do łazienki). Pokrywa je bowiem specjalna powłoka hydrofobowa, a bazę stanowi płyta wodoodporna. Wiele paneli ma podkład redukujący hałas. Gdy go im brakuje, układa się je na folii paroizolacyjnej i na warstwie izolacji akustycznej (najczęściej piance polipropylenowej). Panele winylowe są równie odporne na ścieranie i działanie wilgoci, ale cieplejsze w dotyku, sprężyste, lepiej tłumią dźwięki. Oba rodzaje paneli montuje się bezklejowo. Jedynie te do łazienki i pomieszczeń o bardzo dużym natężeniu ruchu producenci radzą przykleić do podłoża.

Przed decyzją o zakupie paneli laminowanych sprawdź, jaką mają klasę ścieralności (od AC1 do AC5). Do pomieszczeń, w których jest spory ruch: dziecięcych, salonu, kuchni, nadają się oznaczone symbolem AC3. Z klasą AC4 i AC5 wytrzymają duże natężenie ruchu, także w miejscach publicznych. Na etykietach paneli znajdziesz też inne oznaczenia – klasy użyteczności (21, 22, 23, 31, 32, 33). Pierwsza cyfra informuje, czy panel jest przeznaczony do mieszkania (2), czy miejsca użyteczności pu­blicznej (3). Druga cyfra określa natężenie ru­chu od najniższego do najwyższego. Panele o klasie 21 nadają się do sypialni, o klasie 22 – pokoju dzieci, 23 – do kuchni, salonu, przedpokoju.

W zależności od sposobu, w jaki chcesz je ułożyć, do obliczonej ilości kafli dodaj mały zapas. Wtedy nie zabraknie ci ich w czasie montażu, gdy któreś się uszkodzą. Jeśli układasz je w równoległych rzędach, kup o 5–10% płytek więcej, jeśli po skosie – dolicz ok. 15%. Ważnym etapem prac jest przygotowanie podłoża. Powinno być gładkie, mocne, dokładnie oczyszczone i zagruntowane, by płytki dobrze się na nim trzymały. Przygotowując zaprawę klejową, zastosuj proporcje podane przez producenta (nadmiar wody dodanej do zaprawy osłabi jej właściwości). Zaprawę rozprowadza się na podłożu (pacą zębatą), ale w łazience warto dodatkowo nałożyć masę na spód kafli. Wyeliminuje to powstanie pod posadzką pustych przestrzeni. Z czasem bowiem mogłaby wnikać w nie woda i powodować odspajanie się płytek. Jednakową szerokość spoin pomogą ci zachować krzyżyki dystansowe. Fugowanie rozpocznij po wyschnięciu zaprawy klejowej. Daje to pewność, że nie zabarwi ona fug, szczególnie jasnych.

 Istotnym parametrem płytek jest klasa ścieralności. Do pomieszczeń o małym ruchu, jak łazienka i sypialnia, wystarczą płytki o klasie ścieralności 3. Do salonu, kuchni, przedpokoju lepsze będą o klasie 4. Do garażu o najwyższej – 5. klasie. Zwróć też uwagę na inny parametr – antypoślizgowość. Określają ją symbole od R9 do R13, im wyższa wartość, tym płytki mniej śliskie. Staraj się je wybrać z jednej partii (informację o tym znajdziesz na etykiecie), unikniesz różnic w ich odcieniach. Jeśli to się nie uda, w trakcie układania mieszaj kafle z różnych partii. Fachowcy zalecają zakup jednego opakowania płytek na zapas. Jeśli po jakimś czasie któraś z nich się uszkodzi, jej wymiana nie będzie problemem.