Retro w nowej odsłonie: moda na PRL i polski design sprzed dziesięcioleci

Meblościanka w salonie, dywan w tureckie wzory na podłodze, boazeria w przedpokoju, talerze na ścianie – to tylko przykładowe rozwiązania we wnętrzach, które mimo upływu dziesiątek lat można spotkać w polskich mieszkaniach. Po przemianach ustrojowych długo cieszyły się złą opinią. Styl wnętrza „à la Gierek” był omijany szerokim łukiem, stawiano na nowoczesność i minimalizm. Ale czy słusznie?

Nowoczesnym dialog z designem z PRL

Ze złymi skojarzeniami i stereotypami trudno walczyć, tym bardziej że – niestety – styl PRL-owskich wnętrz długo uznawany był za przejaw złego smaku czy kiepskiej jakości. Tymczasem niektóre rozwiązania w mieszkaniach były bardzo praktyczne, a dziś wracają do łask w nowym wydaniu.

Meblościanka: nieco siermiężny blok zajmujący całą ścianę. W środku barek, wnęka na telewizor, mnóstwo półek i szafek. Łatwy do skręcenia, ale jeśli chodzi o solidność płyt meblowych – dyskusyjne. Mimo to meblościanki „à la Gierek” przetrwały próbę czasu. Skoro przez kilkadziesiąt lat służą na co dzień, warto się przekonać do ich zalet. Projektanci wnętrz i mebli zrobili to już jakiś czas temu. Ponieważ współczesne mieszkania stają się coraz mniejsze, meblościanka, która jest w stanie sprytnie zagospodarować całą ścianę, stanowi świetne rozwiązanie. Ale w przeciwieństwie do modeli z lat 70. czy 80. wyróżnia się lekkością optyczną, luźniejszą zabudową, a także rozwiązaniami modułowymi. Sami możemy zdecydować, jaką formę przyjmie.

Nie przegap: Nowoczesne meblościanki idealne do małych mieszkań >>>

Półkotapczan: jak sama nazwa wskazuje, chodzi o tapczan chowany we wnęce („na półce”). Można się zastanawiać, jakim cudem takie praktyczne rozwiązanie stało się zapomniane? Dziś jednak jest szansa, by do niego wrócić. Wspomniana już „miniaturyzacja” mieszkań oznacza, że patenty wielofunkcyjne cieszą się dużym uznaniem. Zwłaszcza w małej kawalerce, gdzie nie ma miejsca na oddzielną sypialnię, przydaje się albo sofa z funkcją spania, albo półkotapczan w nowoczesnym wydaniu – wysuwany lub chowany „w ścianie”, czyli w zabudowie (przypominającej zresztą meblościankę!).

Dywan w tureckie wzory: marzenie o perskich dywanach było trudne do zrealizowania, ale wzorzyste dywany z motywami orientalnymi przynajmniej do niego przybliżały. Podobnie jak meblościanka, zaczęły znikać z mieszkań w latach 90. Ale tam gdzie zostały, służą do dziś – w dodatku w bardzo dobrym stanie. Co więcej, wiele dywanów z lat 50. czy 60. poddaje się renowacji. Powód jest prosty: wspaniale prezentują się we wnętrzach industrialnych (przełamują chłód wystroju), vintage i oczywiście retro.

Boazeria: okładzina ścienna witała gości w wielu mieszkaniach i domach. Tradycyjnie wykonywana była z desek, które łączono za pomocą złącz ciesielskich albo metalowych czy korkowych wkładek. W ten sposób powstawały niewielkie szczeliny umożliwiające drewnu pracę, ale niekoniecznie estetyczne. Dziś boazeria wróciła do łask, jednak w nieco innym wydaniu. Przede wszystkim króluje jasne drewno, znane ze stylu skandynawskiego. Oprócz tego deski zastępowane są materiałami drewnopodobnymi, dlatego można zyskać gładką powierzchnię bez wyraźnych szczelin. Boazerię wykorzystuje się też w roli dekoracji jednej ze ścian – np. w salonie za sofą lub w sypialni za łóżkiem.

Nie przegap: Jak odnowić boazerię? >>>

Wykładzina: czyli pełne mieszanych skojarzeń linoleum (albo: gumoleum). Na szczęście od PRL-u rozwinęły się technologie produkcji – przede wszystkim druk cyfrowy. Dzięki temu współczesne wykładziny, wykonywane z różnorodnych tworzyw sztucznych, mogą np. perfekcyjnie imitować deski czy parkiet. Ponadto znakomicie wyciszają pomieszczenie. Często wykorzystuje się je w aranżacjach pokojów dziecięcych – podłoga staje się dzięki nim bezpieczniejsza (mniejsze ryzyko bolesnych wypadków w trakcie zabawy).

Moda na PRL: meble, czyli odkrywamy polski design

Trzeba jasno powiedzieć, że projekty polskich designerów w latach 50. i 60. były fantazyjne, nowoczesne oraz w pełni podążające za trendami wnętrzarskimi. Niestety wiele z nich nawet nie trafiło do produkcji. Za dużego szczęściarza można uznać fotel „366” (1962 r.) zaprojektowany przez Józefa Chierowskiego. To bodaj najpopularniejszy mebel w PRL, który produkowany był jeszcze w latach 80. Wygodny, nieco minimalistyczny skutecznie przetrwał próbę czasu. Współcześnie wiekowe modele „366” poddawane są renowacji oraz inspirują młodych projektantów. Udało się też reaktywować jego produkcję i „doprojektować” dodatkowe meble do niego pasujące (stolik, sofa, fotel bujany, lampa). Obecnie jedynym producentem foteli według oryginalnego projektu jest 366 Concept. Piotr Kuchciński zaś zaprojektował dla marki Noti fotel „Clapp” inspirowany fotelem Chierowskiego.

Nie przegap: Styl vintage - inspiracje - GALERIE ZDJĘĆ >>>

Mniejszym szczęściarzem jest niestety jeden z najlepszych projektów doby PRL, czyli fotel „RM58” (1958 r.) Romana Modzielewskiego. Zamknięte siedzisko w całości wykonane z laminatu poliestrowo-szklanego czaruje nowoczesną, organiczną formą, a przede wszystkim nowatorskim wykorzystaniem materiału. Projektem Modzelewskiego, który nigdy nie wszedł do masowej produkcji, zachwycał się zresztą sam Le Corbusier. Współcześnie produkcję fotela uruchomiła firma Vzór, specjalizująca się w odkrywaniu i promocji polskiego designu retro.

Poznaj bliżej: Roman Modzelewski i fotel RM-58. Ikona designu i jej twórca >>>

Do masowej produkcji w dobie PRL nie trafił również inny świetny projekt – krzesło „Muszelka” (1956 r.) Teresy Kruszewskiej. To kolejny przykład polskiego designu inspirowanego formami organicznymi. Siedzisko „z dziurką”, wykonane ze sklejki, w pełni odpowiadało ówczesnym trendom. Dobra wiadomość jest jednak taka, że krzesła są produkowane współcześnie. Teresa Kruszewska zasłynęła także z projektów znakomitych mebli dla dzieci.

Inny przykład reaktywacji kultowych mebli to krzesło „SIG-1”, czyli „A-5870” zaprojektowany w latach 50. przez Mariana Sigmunda. Krzesło powstawało w Fabryce Mebli Giętych w Jasienicy (dziś: Paged Meble), której historia sięga 1881 roku, a inspiracje pochodzą wprost od czeskiej fabryki Michaela Thoneta. Ręcznie gięto drewno zostało popisowo wykorzystane w projekcie „A-5870”. Fabryka w Jasienicy produkowała meble przede wszystkim na eksport. Wiele znakomitych projektów Sigmunda nie trafiło niestety do produkcji.

Wśród innych znakomitych projektantów z okresu PRL warto też wymienić m.in. Rajmunda Teofila Hałasa, Henryka Sztabę czy Czesława Kowalskiego.

Ceramika, porcelana, fajans, szkło – kultowe polskie dzieła

Lata 50. i 60. to również mnóstwo znakomitych projektów, jeśli chodzi o ceramikę, porcelanę czy fajans. Można nawet śmiało powiedzieć, że miały one o wiele więcej szczęścia niż projekty mebli. Do polskich domów trafiały perełki produkowane w rodzimych zakładach: Ćmielowie, Wałbrzychu, Włocławku, Pruszkowie, Chodzieży czy Mirostowicach. Warto pamiętać, że historia fabryki w Ćmielowie sięga 1790 roku. Przed II wojną światową jej renoma przewyższała niekiedy Rosenthala. Lata powojenne to zresztą mnóstwo wspaniałych ćmielowskich projektów, m.in.:

Serwisy do kawy „Dorota” i „Ina”: nowoczesne w formie, inspirowane kształtami organicznymi. Do tego czarujące wyrazistymi kolorami. Nazwy serwisów to imiona córek wybitnego artysty Lubomira Tomaszewskiego.

Serwis do kawy „Goplana”: projekt Wincentego Potackiego (1960 r.), barwny zestaw smukłych naczyń ręcznie malowanych farbą ceramiczną z „wydrapywanymi” na niej motywami dekoracyjnymi. Wincenty Potacki to również autor innej znanej ćmielowskiej zastawy, czyli „Krokusa”.

Figurki porcelanowe: kolejne dzieła Lubomira Tomaszewskiego i innych artystów (m.in. Henryka Jędrasiaka), które osiągają zawrotne ceny wśród kolekcjonerów. Małe wizerunki ludzi i zwierząt przyjmowały nowoczesne, lekko abstrakcyjne formy. Do tego dochodzi fantazyjna gra kolorów i wzorów. Dobra wiadomość jest taka, że figurki są ponownie produkowane dzięki staraniom Adama Spały, nowego właściciela fabryki w Ćmielowie.

Porcelana z Ćmielowa i Chodzieży trafiała do polskich domów, a dziś stanowi przedmiot pożądania kolekcjonerów. Na Facebooku działa zresztą wiele grup zrzeszających fanów zarówno rzemiosła artystycznego, jak i szeroko pojętego designu z PRL.

Mówiąc o zastawach z polskich fabryk, nie można też pominąć znakomitej Fabryki Fajansu Włocławek. Naczynia z klasycznymi motywami zdobniczymi służyły np. jako dekoracje ścienne (talerze), co zresztą jest pomysłem, który wraca do łask. Ponadto inspiruje projektantów innych dekoracji ściennych. Można na przykład wybrać tapetę z nadrukowanymi rysunkami z kolekcją talerzy.

Nie można zapomnieć też o szkle dekoracyjnym i projektach m.in. Zbigniewa Horbowego, Jerzego Słuczana-Orkusza czy Jana Sylwestra Drosta. Ten ostatni, czyli wybitny technolog szkła, odpowiada za upowszechnienie szkła prasowanego. Ma na swoim koncie pomysłowy zestaw do sushi (w kształcie ryb). Taki komplet znajduje się zresztą w zbiorach cenionego Corning Museum w Nowym Jorku.

I na deser designerskie perełki, czyli kubki barowe wykonywane z porcelitu. W dobie PRL królowały w tętniących życiem barach mlecznych i na stołówkach – podawano w nich kompot, kisiel, mleko czy kawę zbożową. Wyróżniały się charakterystycznym kształtem (szersze w górnej części), dlatego wygodnie można je było układać pionowo. Zadebiutowały w latach 60. z nadrukowanymi logotypami: „Społem”, „GS”, „Służba zdrowia” (szpitale) i „PKP” (dworce). Ostatecznie otrzymały niebieską obwódkę (podczas gdy zielona była zarezerwowana dla służby zdrowia). Wytwarzane od 1969 r. przez Zakłady Porcelany Stołowej Lubiana, stały się jednym z najciekawszych symboli PRL-u. Co więcej, produkowane są też dziś i cieszą się chociażby uznaniem turystów – są znakomitymi pamiątkami z wakacji w Polsce.

Moda na PRL jako odpowiedź na minimalizm?

Odkrywanie projektów z lat 50. i 60., masowa produkcja tych nigdy niezrealizowanych, ogromna aktywność kolekcjonerów i odświeżone rozwiązania znane sprzed dziesięcioleci – można śmiało powiedzieć, że moda na PRL i styl retro na dobre wkroczyła do Polski. Ważną jej oznaką był np. sukces wystawy „Chcemy być nowocześni. Polski design 1955-1968” w Muzeum Narodowym w Warszawie (2011 r.). W Warszawie działa też interesujące Muzeum Czar PRL m.in. z ekspozycjami wnętrz z epoki.

Kolorowy, fantazyjny i nowoczesny design sprzed dziesięcioleci to także świetna alternatywa dla stonowanego minimalizmu. A kto wie, czy nie chodzi również o odkrywanie rodzimej tradycji materialnej i poczucie ciągłości. PRL nie była przecież białą plamą w historii polskiego designu.

Retro i vintage - GALERIE ZDJĘĆ

Jeśli lubisz design sprzed lat, łatwo możesz się nim zainspirować we wnętrzach. Poszukaj pomysłów w naszych galeriach zdjęć!