Hydroizolacja łazienki. Jaka izolacja przeciwwilgociowa wokół wanny, prysznica, umywalki w łazience?

Hydroizolacja łazienki jest niezbędna tam, gdzie podłogi i ściany są narażone na bezpośredni kontakt z wodą. Trzeba je zabezpieczyć izolacją przeciwwilgociową, szczególnie w strefach mokrych i wilgotnych. Zobacz, jak wykończyć łazienkę, by zabezpieczyć podłogi i ściany w łazience przed wodą i co warto wiedzieć przed przystąpieniem do hydroizolacji łazienki.

Spis treści

1. Hydroizolacja w łazience - gdzie położyć izolację wodoszczelną
2. Zabezpieczenie łazienki przed wodą - wykończenie ścian i podłóg
3. Jak uniknąć pleśni i grzybów w łazience
4. Hydroizolacja łazienki: jak kłaść izolację przeciwwilgociową
5. Hydroziolacja łazienki: preparaty uszczelniające do łazienki

Hydroizolacja łazienki jest konieczna, by zabezpieczyć łazienkę przed powstawaniem grzybów, pleśni. Jak uszczelnić miejsca najbardziej narażone na kontakt z wodą? W każdej łazience są miejsca bardziej i mniej narażone na bezpośredni kontakt z wodą, które trzeba koniecznie zabezpieczyć szczelną izolacją. W projekcie łazienki nazywa się je strefami mokrymi. Są to przede wszystkim podłoga i cokół oraz otoczenie prysznica i wanny. Pozostałe powierzchnie to strefa wilgotna w łazience.

Cała strefa mokra łazienki powinna być chroniona szczelną izolacją przeciwwilgociową. Strefy wilgotne łazienki wystarczy zabezpieczyć poprzez gruntowanie, przyklejenie klejem wodoodpornym okładziny z płytek i zafugowanie spoinami wodoodpornymi lub malowanie farbami przeznaczonymi do łazienek. Gruntowanie wykonujemy preparatami dostosowanymi do kleju do płytek lub farby.

Największą strefą zaliczaną do mokrych jest cała podłoga w łazience (również pod urządzeniami sanitarnymi, na przykład wanną lub brodzikiem) i ściany wokół łazienki do wysokości minimum 10 cm (tak zwany cokół). Wysokość strefy mokrej wokół wanny to minimum 200 cm, ale najlepiej, jeśli za taką uznamy całą ścianę wokół wanny i za nią (aż do sufitu) oraz powierzchnie z obu jej stron o szerokości minimum 50 cm. Do strefy mokrej w łazience zaliczamy również ścianę wokół umywalki. Jej szerokość to przynajmniej 50 cm z każdej strony umywalki, a wysokość – minimum 50 cm ponad nią. Wnętrze natrysku ze ściankami murowanymi lub z gotową kabiną natryskową do wysokości 20 cm powyżej zamocowania słuchawki prysznicowej to strefa mokra, ale przyjmijmy za taką całą ścianę wewnątrz kabiny (do sufitu). Jeżeli ścianka kabiny (szklana lub z pleksi) jest mocowana tak, że pozostaje szczelina między nią a ścianą, lub jeśli ma być stosowana wyłącznie zasłona prysznicowa, strefa mokra poszerza się o minimum 50 cm poza ścianki lub obrys natrysku. Podobnie jest, jeśli ścianka natrysku montowana trwale ma szerokość mniejszą niż 25 cm.

Polecamy: Ciekawe projekty łazienek: styl, pomysł i doskonałe wykończenie łazienki [ZDJĘCIA] >>

Hydroizolacja w łazience - gdzie położyć izolację wodoszczelną

Do izolacji wodoszczelnej w łazience używa się najczęściej gotowych preparatów, takich jak: folia w płynie, wodoszczelna masa cementowa, wodoszczelny klej.

• Okolice kabiny prysznicowej – w tym miejscu zabezpieczenie ścian powinno sięgać co najmniej 20 cm ponad miejsce zamocowania słuchawki prysznicowej, choć dla pewności najlepiej zrobić je do samego sufitu. Z boku izolacja też nie powinna się kończyć na krawędzi kabiny, tylko wystawać poza nią na 50 cm.
• Okolice wanny – przy wannie izolacja powinna sięgać nieco powyżej wysokości, na którą dorosła osoba stojąca w wannie podnosić będzie słuchawkę prysznicową i po około 50 cm z obu stron wanny.
• Podłoga i cokół – zabezpieczyć przed wodą trzeba nie tylko samą podłogę, ale również dolny pas ściany nad podłogą do wysokości minimum 15 cm.
• Przy umywalce – choć ściana w tym miejscu nie jest tak znacznie narażona na działanie wody jak w pobliżu prysznica czy wanny, to warto ją również zabezpieczyć. Izolacja powinna zaczynać się od podłogi i sięgać około 50 cm ponad baterię umywalki i na boki poza jej krawędzie.

Warto przeczytać: Umywalka podwójna czy pojedyncza? Nablatowa czy podblatowa? Zdecyduj przed zakupem>>

Zabezpieczenie łazienki przed wodą - wykończenie ścian i podłóg

Ściany i podłogi w łazience w strefie mokrej najlepiej jest wykończyć materiałami łatwymi do mycia i najbardziej odpornymi na wilgoć, czyli płytkami ceramicznymi i terakotą. Jeżeli zdecydujemy się na drewno w łazience czy kamień należy je szczególnie dobrze zabezpieczyć.

W dużych łazienkach czasem świadomie sposobem wykończenia podkreśla się podział na część kąpielową (mokrą) oraz wypoczynkową (suchą). Na przykład drewniana powierzchnia podłogi zaznacza strefę łazienki, w której się przebieramy lub wypoczywamy po kąpieli. Użycie różnych materiałów pozostaje wtedy w zgodzie z funkcją poszczególnych miejsc i koncepcją projektu łazienki.

Łazienka nie musi być wyłożona płytkami od podłogi do sufitu. Płytki mogą zabezpieczać tylko miejsca mokre – podłogę, okolice umywalki, wanny i prysznica. Taki sposób wykończenia łazienki jest nie tylko oszczędny, ale ostatnio także bardzo modny – pozwala na realizację indywidualnych pomysłów i eksperymentów w aranżacji łazienki.

Zobacz też: Łazienka bez płytek: co na ściany w łazience zamiast kafelków?>>

Jak uniknąć pleśni i grzybów w łazience

Wystarczy niewielka nieszczelność przy brodziku lub wannie, by doszło do zawilgocenia ścian i stropów oraz wykwitów pleśni i grzybów. Wilgoć i woda z łazienki mogą też przechodzić do sąsiednich pomieszczeń. Nawet wyłożone płytkami ściany natrysku nie dają pełnej izolacji przeciwwilgociowej, gdyż spoiny między płytkami nie są w 100% szczelne. Efekty destrukcyjnego działania wody w łazience nie muszą być zauważalne od razu.

Skutki złej hydroizolacji łazienki mogą pojawić się nawet po kilku latach. Po to, by uniknąć kosztownego i czasem bardzo pracochłonnego usuwania zawilgocenia i zagrzybienia, już w trakcie budowy i wykończenia pomieszczeń takich jak łazienki, pralnie, czy kuchnie powinniśmy wykonać w nich izolację przeciwwilgociową ścian i podłóg. Hydroizolacje w pomieszczeniach mokrych mają za zadanie zatrzymać wilgoć w miejscu, gdzie powstała, aby sprawna wentylacja mogła ją usunąć z budynku. W przypadku zalania, na przykład łazienki, hydroizolacja zabezpieczy pomieszczenia na niższej kondygnacji.

Przeczytaj także: Drewno w łazience. Jakie wybrać podłogi drewniane do łazienki>>

Hydroizolacja łazienki: jak kłaść izolację przeciwwilgociową

Abyśmy mogli prawidłowo położyć izolację przeciwwilgociową w łazience, podłoże musi być odpowiednio przygotowane. Bez względu na zastosowany materiał uszczelniający powierzchnia powinna być czysta: wolna od tłustych plam, starych powłok malarskich, wykwitów solnych i kurzu. Ponadto powinna być stabilna i pozbawiona słabo zespolonych fragmentów tynku lub posadzki.

Jeśli znajdują się na niej rysy i ubytki, należy je uzupełnić. W zależności od kształtu i wielkości rys może być to szpachlówka epoksydowa (trwale plastyczny kit), która w miejscu szczeliny stworzy dylatację, albo zaprawa cementowa, którą układamy na wykutym w podłożu obszarze obejmującym rysy biegnące po skosie lub na dużej powierzchni. Gdy pęknięcia i rysy znajdują się na ścianach, usuwamy z nich luźne fragmenty, a szczeliny po poszerzeniu szpachlujemy zaprawami wyrównującymi (naprawczymi). Możemy również wzmocnić podłoże, naklejając na przeszlifowaną rysę taśmę zbrojącą, a następnie zaszpachlowując ją.

Jeśli powierzchnia ściany nie jest równa, powinniśmy przed położeniem hydroizolacji wyrównać ją, stosując zaprawy tynkarskie. Jeżeli mamy do czynienia z powierzchnią nowo wykonaną lub świeżo wyrównywaną, powinniśmy poczekać, aż podłoże, które chcemy uszczelnić, wyschnie.

Najdłużej schną świeże podłoża betonowe (do sześciu miesięcy), tynki cementowe i cementowo-wapienne cztery-sześć tygodni, natomiast podłoża anhydrytowe około dwóch tygodni. Jeśli nie mamy pewności, czy podłoże jest suche, przeprowadzamy test folii. Ułożenie warstwy uszczelniającej na wilgotnej powierzchni może doprowadzić do jej rozwarstwienia i odrywania.

Jeśli mamy do czynienia z podłożem bardzo nasiąkliwym, powinniśmy przed nakładaniem izolacji zmniejszyć jego chłonność, gruntując je. Aby sprawdzić, z jaką powierzchnią mamy do czynienia, zwilżamy jej fragment wodą. Szybkie wchłanianie wody oznacza, że powierzchnia jest nasiąkliwa. Do podłoży nasiąkliwych zaliczamy: stare podłoża betonowe, tynki cementowe i cementowo-wapienne, jastrychy anhydrytowe, ściany murowane z cegły ceramicznej i silikatowej, natomiast gazobeton to już powierzchnia silnie nasiąkliwa.

Powierzchnie z wodoodpornej płyty g-k muszą mieć wzmocnione taśmami i zaszpachlowane styki płyt oraz miejsca wokół wkrętów. Należy je również zagruntować, aby wyrównać ich chłonność. Preparat gruntujący dobiera się do materiału uszczelniającego. Niektóre preparaty hydroizolacyjne nie wymagają stosowania gruntów nawet na podłożach nasiąkliwych. Wystarczy, że zwilżymy je wodą. Ściany murowane można pokrywać preparatami przeciwwilgociowymi, pod warunkiem że są wykonane na pełną spoinę i mają równą powierzchnię. Nierówne ściany musimy pokryć warstwą wyrównującą z gotowych, dostępnych w sklepach budowlanych zapraw tynkarskich.

Hydroziolacja łazienki: preparaty uszczelniające do łazienki

Na przygotowaną powierzchnię w łazience możemy nałożyć preparat uszczelniający. Należy pamiętać, że uszczelnienia przeciwwilgociowe powinny być wykonywane przy temperaturze podłoża, otoczenia oraz materiału uszczelniającego od +5 do +25oC (niektóre materiały można stosować do temperatury +35oC). Wykonywanie uszczelnienia w temperaturze niższej lub wyższej może spowodować zmianę właściwości fizycznych i chemicznych materiału hydroizolacyjnego, a przez to utracenie zdolności uszczelniających. Kiedyś do izolowania łazienek stosowano papy, dziś nie jest to konieczne, ponieważ można użyć preparatów, które są mniej pracochłonne w stosowaniu i nie wymagają specjalistycznych narzędzi.

Płynna folia. Jest to substancja jednoskładnikowa wykonana na bazie żywic syntetycznych, gotowa do użycia. Jeżeli tego wymaga, po otwarciu opakowania miesza się ją – w celu wyrównania konsystencji – mieszadłem (włożonym w głowicę wiertarki). Jest przeznaczona do  pomieszczeń czasowo narażonych na oddziaływanie wody spływającej, nie wywierającej nacisku na podłoże. Można nanosić ją na powierzchnie betonowe, wylewki i tynki cementowe, cementowo-wapienne oraz podłoża z płyt gipsowo-kartonowych lub pokryte tynkami gipsowymi. Powłokę uszczelniającą otrzymujemy poprzez dwukrotne malowanie wałkiem lub pędzlem. Pierwszą warstwę nakładamy w dowolnym kierunku, natomiast drugą – w kierunku prostopadłym do pierwszej i po jej wyschnięciu. Aby wzmocnić narożniki, wpusty i przejścia rur, okleja się je taśmami i matami (kołnierzami, opaskami) uszczelniającymi. Ze względu na sposób aplikacji jest to łatwa i szybka metoda wykonania izolacji przeciwwilgociowej. Folia tworzy elastyczną powłokę kryjącą drobne rysy, jest barierą przeciwwodną i wzmacnia podłoże. Czas schnięcia warstwy (w zależności od marki produktu) to od półtorej godziny do maksymalnie dziesięciu godzin. Okładzinę z płytek można przyklejać bezpośrednio na warstwę uszczelnienia już po 12 godzinach, (tylko nieliczne uszczelnienia wymagają odczekania 48 godzin). Powłoka hydroizolacyna ma średnio grubość 2 mm (występują niewielkie różnice zależne od zastosowanego produktu).

Masa uszczelniająca. Produkty sklasyfikowane jako masy mają większą gęstość niż folie. Mogą być wyprodukowane na bazie żywic syntetycznych oraz cementu. Są przeznaczone na powierzchnie betonowe, wylewki i tynki cementowe, tynki cementowo-wapienne oraz powierzchnie z płyt gipsowo-kartonowych i pokrytych tynkami gipsowymi. Można ich używać do uszczelniania murów ze spoinami pełnymi. Niektóre można nawet zastosować na istniejące już okładziny z płytek lub kamienia naturalnego. Jeżeli producent to zaleca, przed użyciem należy je wymieszać. Masy nakłada się pędzlem lub pacą. Przy stosowaniu niektórych produktów dopuszczalne jest nanoszenie natryskowe (po rozcieńczeniu wodą w przewidzianych dla produktu proporcjach). Podobnie jak przy zastosowaniu folii nanosi się dwie warstwy krzyżowo i stosuje się dodatkowe wzmocnienia uszczelniające. W zależności od producenta masy są to taśmy lub maty z włókien szklanych. Całkowita grubość warstwy dla tych produktów nie przekracza 2 mm, a czas schnięcia mieści się w granicach od 30 minut do pięciu godzin, lecz w niektórych przypadkach okładziny z płytek można wykonać dopiero po 24 godzinach.Uwaga! Jeżeli w pomieszczeniu, gdzie chcemy wykonać uszczelnienie, zaprojektowano lub wykonano ogrzewanie podłogowe lub ścienne, należy sprawdzić, czy wybrany przez nas materiał jest dopuszczony do stosowania na tego typu podłoże.Zaprawa. Ten typ hydroizolacji to zaprawa na bazie cementu, która jest mieszana z wodą lub przeznaczonym do tego płynem dyspersyjnym (zaprawy dwuskładnikowe). Robi się to mieszadłem (zakładanym na głowicę wiertarki wolnoobrotowej) do uzyskania jednolitej masy. Zaprawy hydroizolacyjne są przeznaczone do zabezpieczania balkonów, tarasów, fundamentów i zbiorników, które są narażone na wodę pod ciśnieniem. Można ich jednak użyć również do izolacji przeciwwilgociowej łazienek. Stosuje się je na wszystkie typy podłoża występujące we wnętrzach domów, a więc beton, tynki cementowe i cementowo-wapienne, płyty g-k, podłoża anhydrytowe i gazobeton oraz mur o pełnych spoinach z wyłączeniem murów mieszanych (mur mieszany – łączenie na przykład cegły pełnej z boczkami gazobetonowymi). Nakładanie odbywa się najczęściej pędzlem lub pacą stalową o gładkiej krawędzi. Grubość jednej warstwy zaprawy to najczęściej 2 mm, ale każdorazowo należy to sprawdzić w instrukcji na opakowaniu produktu. Tu również stosujemy maty do oklejania przejść rur i odpływu, a miejsca styku ścian i podłóg oklejamy taśmą lub wyokrąglamy (promień krzywizny 3-4 cm). Druga warstwa powinna być naniesiona prostopadle do kierunku nakładania warstwy pierwszej, po jej wyschnięciu?

Zobacz galerię 12 zdjęć

Autor: Konrad Kalbarczyk

Nowoczesna łazienka z kolorem. W tej niewielkiej łazience projektanci zdecydowali się na połączenie kilku neutralnych kolorów z soczystym pomarańczowym. Na ścianach i podłodze łazienki zastosowano płyty techlam – Levatina. Płyty ceramiczne techlam to nowoczesne tworzywo, które daje więcej możliwości niż zwykłe płytki podłogowe. Ma właściwości zbliżone do porcelany – charakteryzuje się dużą odpornością i wytrzymałością. Takie płyty występują w formacie 300x100 cm, można je więc pociąć na duże płyty. Wielką zaletą techlamu jest jego niewielka grubość (3–6 mm), co sprawia, że nie trzeba ciąć narożnych płyt pod kątem 45 stopni. Materiał ten ma jeszcze jedną ważną zaletę: pozwala osiągnąć jednolitą powierzchnię bez widocznych fug, co daje nowoczesny i modny efekt w aranżacji łazienki. Projekt łazienki: Wojciech Truszkowski, Aleksandra Ziarek, WT STUDIO, www.wt-studio.pl

Zobacz galerię 10 zdjęć

Autor: Marcin Czechowicz

Minimalizm tego wnętrza został doprowadzony do perfekcji. Ciemne, sporej wielkości płyty z kompozytu kamienno - żywicznego stylowo komponują się z kubikami fornirowanymi naturalnym orzechem. Całość ma okrojony, japoński charakter. Grafitowa szarość została przełamana bielą płaskiej, nablatowej umywalki.

Zobacz galerię 10 zdjęć

Autor: Marcin Czechowicz

W tej iście królewskiej łazience spotykamy czarną, pękatą komodę na cienkich nóżkach, zatopione w niej umywalki, ozdobne kinkiety i żyrandol oraz niski stołek, obity czerwonym materiałem o złotych nogach. Szachownica na podłodze stanowi dla tych elementow piękną oprawę.